Bardzo cieszę się, bo znowu poczułem, że jestem w serialu prawdziwym policjantem

Czy Kubie, którego grasz w "M jak miłość", uda się w końcu zdobyć serce Marzeny?
- Cały czas będą bardzo blisko siebie, więc siłą rzeczy ich relacja się pogłębi. Marzena (Marieta Żukowska - przyp. aut.) będzie miała problemy, miedzy innymi ze Sławkiem (Marcin Chabowski - przyp. aut.), a Kuba, jako zakochany w niej facet i policjant, bardzo się tym przejmie. Zachowa czujność i w odpowiednim momencie stanie w jej obronie.
To będzie wątek kryminalny z prawdziwego zdarzenia.
Kubie nie zabraknie także obowiązków w pracy. Zajmie się między innymi rozpracowywaniem szajki pedofilów, którą wytropił w internecie.
Podobno Kuba będzie zmuszony sięgnąć po broń?
- Tak! Kuba jest gliną, więc nareszcie będzie miał odpowiednie dla siebie zadanie. Cieszę się, bo znowu poczułem, że jestem w serialu policjantem. Ta sytuacja będzie w pewnym sensie związana z Marzeną.
Ktoś ci pokazywał, jak się posługiwać pistoletem?
- Miałem już scenę, w której używałem broni. Uczyłem się strzelać na strzelnicy serialowego ojca Magdy (Anna Mucha - przyp. aut.) - Wojciecha Marszałka, czyli Emiliana Kamińskiego...
Przyjechał wtedy na plan konsultant z policji, który pokazywał mi, jak się posługiwać bronią. Szkolenie nie trwało długo, bo jako młody chłopak sporo strzelałem z wiatrówek i kabekaesów. Miałem też przygodę z biathlonem letnim. To konkurencja łączona - strzelanie i bieganie.
Na jakich dystansach biegałeś?
- Długich i średnich. Zaczynałem od tysiąca metrów. Bieganie interesowało mnie od najmłodszych lat.
Już wtedy zauważył to nauczyciel wychowania fizycznego w mojej szkole i zacząłem trenować. Niestety, przestałem pod koniec podstawówki... Ale miłość do biegania pozostała. Jak już się zacznie trenować, to ciężko potem bez tego żyć.
A teraz biegasz?
- Tak, ale rzadko. Idę czasami pobiegać, ale już nie tak regularnie jak kiedyś. Dawniej robiłem to z większą determinacją.
Wiem, że niedawnio planowałeś zakup auta... Coś z tego wyszło?
- Jeszcze nie. Od kilku miesięcy jeżdżę samochodem mojej agentki. Natomiast moje starania o własne auto są już na bardzo zaawansowanym etapie. Kupię albo Volkswagena Garbusa z 1971 roku, albo piękną sportową brykę - Opla GT z 1969 roku. W tych samochodach naprawdę można się zakochać.
Marzę jeszcze o motocyklu, ale pomyślę o nim, jak zrobi się ciepło.
Upatrzyłeś sobie jakiś konkretny model?
- Zawsze miałem słabość do motocykli typu chopper albo cruiser. I właśnie czegoś takiego szukam. Ze względu na cenę, na razie oddala się marzenie o pewnej amerykańskiej legendzie. Wypatrzyłem więc inny motocykl, japońskiej produkcji, który - mam nadzieję - będzie mi w stanie zrekompensować brak wymarzonej maszyny.
Czyżbyś nie lubił nowoczesnych pojazdów?
- Oczywiście, że lubię. Mam wrażenie, że niektóre wręcz wyprzedzają czas, mają niesamowite nadwozia, cudownie brzmiące silniki i wyglądają niczym pojazdy kosmiczne.
Jeśli byłeś na ostatnim filmie o Jamesie Bondzie, to pewnie słyszałeś brzmienie silnika samochodu, którym jeździł Agent 007 - po prostu muzyka dla uszu. Tylko, że te samochody dużo kosztują i są drogie w utrzymaniu. To w tej chwili nieosiągalny dla mnie pułap...
Musiałbym nie jeść, nie pić i ładnych parę lat pracować, żeby sobie takie auto kupić. Poza tym głupio by to wyglądało, gdybym stawiał pod blokiem, w którym wynajmuję mieszkanie, samochód za kilkaset tysięcy złotych...
Dlatego wymyśliłem sobie, że kupię za nieduże pieniądze brykę z charakterem. Moje auto musi mieć duszę, chcę się w nim dobrze czuć. A garbusy i Opel GT mogą mi takie poczucie zagwarantować. Myślałem też o Mustangu czy Corvettcie z lat 70-tych, ale, niestety, nie mam wujka, który jest właścicielem stacji benzynowej. Co bardziej zorientowani wiedzą, ile te auta potrafią palić.
A co z własnym gniazdkiem? Już je kupisz?
- Chciałbym, tylko na razie mam problem. Bo te, które znalazłem, nie spełniają moich oczekiwań, a ceny mają horrendalne. Płacić 500 tysięcy złotych za mieszkanie bez charakteru, w dodatku położone w nienajlepszym punkcie miasta - to przesada.
Świetnie byłoby, gdyby udało mi się kupić jakieś stare pomieszczenia magazynowe. Zaadaptowałbym je na mieszkanie. Wielka przestrzeń, kilka metrów wysokości - to lubię.
Na razie jednak mi się nie spieszy. Podchodzę bardzo ostrożnie do kupna mieszkania, bo to inwestycja na lata. Muszę patrzeć na sprawę z praktycznego punktu widzenia. Na pewno wezmę kredyt - to dla mnie jedyne rozwiązanie, bo nie uzbieram jednorazowo całej kwoty. Ale właściwie wyjdzie na to samo, ponieważ miesięczna rata wyniesie mniej więcej tyle, ile płacę teraz za wynajem mieszkania.