Nasza Loteria SR - pasek na kartach artykułów

Czar dawnych majówek

Sylwia Lis [email protected]
Popularnym miejscem wypoczynku był lęborski stawek.
Popularnym miejscem wypoczynku był lęborski stawek. Archiwum
Majówka: W Lęborku miejsc do wypoczynku nigdy nie brakowało. Były tu wieże widokowe i przepiękne dworki. Niektóre są do dziś.

Wypoczynek, o którym my dziś myślimy (spacery, bycie w restauracjach), pojawił się dopiero pod koniec XIX wieku i to w najbogatszych warstwach społecznych (biedni nie mieli na to czasu i pieniędzy). Dopiero początek XX wieku i rozwój społeczeństwa spowodował, że relaksem mogły się cieszyć biedniejsze warstwy, szczególnie przy okazji świąt państwowych. Do czego zachęcało państwo.

Faszyści organizowali obozy
Organizowanie masowego wypoczynku dla dzieci i młodzieży to wymysł faszystów. Pod pozorem organizacji obozów dla dzieci uczono je przy okazji zasad posługiwania się mapą, kompasem i życia obozowego (włącznie z obowiązkowym kopaniem latryn). Starszą młodzież oswajano z bronią, szlifowano strzelanie, uczono opatrywania ran, filtrowania wody do picia. Po co to wszystko? Hitlerowcy mieli później gotowych do walki żołnierzy.

Już od XIX wieku najpopularniejszym miejscem majowego wypoczynku w Lęborku była Góra Parkowa. Znajduje się ona kilkaset metrów od centrum miasta. Dodatkowo jej atrakcją był przepiękny staw. Widać to dokładnie na przedwojennej pocztówce z Lęborka. Okolice stawu były dokładnie uprzątnięte, wokół rozstawiono ławeczki. I co najciekawsze, na pocztówce możemy zauważyć strumień wody, co dowodzi tego, że była tam również fontanna. Inne widokówki z początku XX wieku także świadczą o świetności tego miejsca.

Na innej pocztówce widoczne są schody prowadzące w stronę wieży ciśnień, na której uwieczniono gustownie ubrane lęborczanki z dziećmi. Atrakcyjnym miejscem spędzania wolnego czasu była również wieża widokowa na Górze Parkowej mieszcząca się właśnie przy wieży ciśnień. Ci, których było na to stać, relaksowali się w dworze myśliwskim.

Lęborczanie nie stronili od oglądania występów wędrownych cyrków i artystów, którzy dość często odwiedzali miasto. Dawali oni swe popisy na miejskim placu sportowym (obecnie okolice placu Piastowskiego). Szczególnie dużą popularnością cieszyły się występy orkiestr miejskich oraz wojskowych. Szczególnie duży wkład w popularyzację aktywnego wypoczynku wniosło działające od początku XIX wieku bractwo strzeleckie, które aktywnie wspierało różne inicjatywy sportowe. Ponadto samo wielokrotnie organizowało zawody strzeleckie (strzelnica znajdowała się u podnóża Góry Parkowej).

Sahara Północy
Nieco inaczej przedstawia się sprawa wypoczynku w Łebie, która praktycznie do końca XIX wieku była małym prowincjonalnym miasteczkiem żyjącym z morza. Rozwój turystyczny miasta i przyjazd kuracjuszy nastąpił po doprowadzeniu tutaj linii kolejowej w 1899 roku, kiedy to na stację wjechał pierwszy pociąg. Łatwiejszy dojazd do miejscowości i wyjątkowy jej charakter spowodował jej popularyzację.

Drugim krokiem w kierunku rozwoju było przystąpienie miasta do Niemieckiego Związku Kąpielisk Bałtyckich w 1900 roku (niem. Verband Deutscher Ostseebäder). Łeba znalazła się również w katalogu rozpowszechnianym w kilkudziesięciu dużych miastach europejskich. Ówcześni ludzie interesu dostrzegli walory turystyczne miejscowości, budując infrastrukturę hotelową. Wówczas to w 1907 roku został oddany do użytku hotel Neptun). Historię powstania budynku można przeczytać na stronie hotelu: "Bliskość morza powoduje, że budynek jest szczególnie urokliwy, jednak stanowi również pewien element niebezpieczeństwa przez kontakt z morskim żywiołem. 9-11 stycznia 1914 roku sztorm o niezwykłej sile (nazwany "Niedźwiedzią Falą") spowodował poważne naruszenie skarpy wydmy, na której stoi "Neptun". Powstało zagrożenie, że budynek obsunie się. Z tego powodu właściciel budynku zdecydował się na sprzedaż na drugi dzień po sztormie za niezwykle niską cenę.

Nowy właściciel - pan Maximilian Nitschke był człowiekiem majętnym i wpływowym. Zadbał o wysadzenie ogromnej ilości drzew wokół budynku. Dzięki temu nie stoi on dzisiaj na nagiej skarpie, lecz w pięknej sosnowej zieleni. Każdego roku na wiosnę zatrudniał kilkuset ludzi, którzy przy pomocy łopat dokonywali ręcznie refulacji plaży (poszerzali ją).

Po wojnie właścicielem zostało miasto Łeba i oddało budynek w dzierżawę dla FWP - Funduszu Wczasów Pracowniczych. Po 45 latach eksploatacji bez jakichkolwiek remontów zniszczony obiekt został sprzedany prywatnym właścicielom, którzy powoli doprowadzają go do dawnej świetności. Udaje się więc zachować dawny klimat miejsca, które ma swoją duszę i jednocześnie dodać do tego wygody niezbędne dla najbardziej wybrednego klienta". W świat popłynęły również piękne pocztówki z tego okresu reklamujące miasto jako piękne, czyste i słoneczne (z dobrym dojazdem), w którym można było wypocząć bez tłoku i tanio. Z uwagi na obecność wydm i piasków morskich Łebę nazywano również Saharą Północy.

Wyjątkowe walory turystycznego miasteczka spodobały się również niemieckim artystom, z których kilku bywało w Łebie, a jeden z nich - Max Pechstein od 19 21 r. zamieszkał w tym mieście na stałe. Był on przedstawicielem sztuki ekspresjonistycznej, namalował szereg obrazów przedstawiających wyjątkową przyrodę Łeby, sceny rodzajowe oraz portrety.

Artysta mieszkał w Łebie do 1945 roku. Dzisiaj miasto na czas wakacji powiększa swą liczbę mieszkańców o tysiąc procent.

Dołącz do nas na Facebooku!

Publikujemy najciekawsze artykuły, wydarzenia i konkursy. Jesteśmy tam gdzie nasi czytelnicy!

Polub nas na Facebooku!

Kontakt z redakcją

Byłeś świadkiem ważnego zdarzenia? Widziałeś coś interesującego? Zrobiłeś ciekawe zdjęcie lub wideo?

Napisz do nas!