Historia szczecińskich tramwajów. Koniec trasy był przy dworcu [zdjęcia]

Ponad 58 mln pasażerów w 1940 roku

W 1940 roku długość linii osiągnęła 50,3 km, a tramwaje były podstawowym środkiem komunikacji dla mieszkańców i biły rekordy popularności. Dość powiedzieć, że przewieziono wówczas58,8 mln osóbrocznie.

Trzydzieści lat wcześniej było to „tylko” 18,6 mln pasażerów rocznie.

Wybuch II Wojny Światowej znacznie utrudnił funkcjonowanie komunikacji tramwajowej w Szczecinie. Najprawdopodobniej już w 1940 r. przestała kursować linia 5.

W wyniku działań wojennych ogólna długość trakcji zmniejszyła się o 3276 metrów. Pierwszy duży nalot lotniczy przeprowadzony przez wojska alianckie 20 kwietnia 1943 roku jak i kolejne w latach 1943-44 znacznie uszkodziły istniejącą sieć tramwajową. Po kolejnych nalotach, na jesień 1944 roku w mieście możliwy jest już ograniczony ruch tramwajowy.

Ogromne zniszczenia spowodowały, że nieliczne linie kursowały na starych trasach, duża część natomiast na skróconych, jednak większość została zamknięta. W związku ze zniszczeniem połączenia tramwajowego np. w kierunku Gocławia, pod koniec roku 1944 uruchomiono połączenia małymi statkami z Dworca Głównego.

Lata wojny przyniosły znaczne zmiany w kursowaniu linii autobusowych, część ulic była nieprzejezdna, co spowodowało zawieszenie linii. Ostatnie regularne linie autobusowe istniały w Szczecinie tylko do końca 1944 roku.

Koniec przedwojennej komunikacji miejskiej

W styczniu 1945 roku głównym zadaniem tramwajów i autobusów było dowożenie ludności niemieckiej na dworce, skąd uciekała na zachód. Zmieniono wówczas wszystkie trasy jeszcze kursujących linii, aby kończyły się na Dworcu Głównym albo na Dworcu Niebuszewo.

24 kwietnia 1945 r. był ostatnim dniem funkcjonowania przedwojennej komunikacji miejskiej. Tylko 30 procent taboru udało się sprowadzić do jeszcze istniejącej zajezdni na Niemierzynie. Około stu tramwajów dojechało do obecnego toru kolarskiego przy al. Wojska Polskiego, gdzie niegdyś kończyła się linia tramwajowa i tu zostały porzucone. Ich pasażerowie dalej poszli pieszo.

Z miasta uciekł nadburmistrz Faber, jeszcze wcześniej Szczecin opuścił gauleiter Schwede– Coburg. W ciągu dnia i w nocy z 25 na 26 kwietnia Niemcy wysadzili w powietrze resztę szczecińskich mostów i urządzenia portowe.