Polonezy Chopina w wykonaniu mistrzyni

"Wysoka kultura, szlachetna prostota interpretacji oraz znakomite poczucie formy, precyzyjna perlista technika i subtelne, miękkie uderzenie, a do tego niepospolita wrażliwość i poetycki styl gry oraz mało komu dana umiejętność uchwycenia niepowtarzalnego idiomu polskości - to zalety, które z Barbary Hesse-Bukowskiej uczyniły jedną z najznakomitszych europejskich pianistek" - napisał o niej Józef Kański.

Barbara Hesse-Bukowska urodziła się w Łodzi, w rodzinie o kilkupokoleniowych muzycznych tradycjach.

Występy estradowe zaczęła już podczas u progu studiów w 1945 roku. Występowała w wielu miastach Polski, a także w czeskiej Pradze (z okazji Światowego Festiwalu Młodzieży i Studentów).

Prawdziwa kariera naszej pianistki rozpoczęła się po roku 1949, kiedy to na IV Międzynarodowym Konkursie Chopinowskim zdobyła zaszczytną II nagrodę, zaskarbiając sobie podziw i sympatię rzeszy melomanów oraz uznanie krytyków.

Przez następne 30 lat koncertowała z sukcesami we wszystkich niemal krajach Europy oraz na wszystkich innych kontynentach. Brała udział w wielu znaczących festiwalach, dokonała też licznych nagrań płytowych i radiowych. Wykonywała bogaty i wszechstronny repertuar - jednakże ukochanym jej kompozytorem pozostawał zawsze Fryderyk Chopin.

W początkach 60. lat ubiegłego wieku podjęła również działalność pedagogiczną, prowadząc klasy fortepianu w wyższych uczelniach muzycznych Wrocławia, a następnie Warszawy oraz wykładając na mistrzowskich kursach m. in. w Helsinkach, Hawanie, Tokio, Meksyku i San Paulo. Zasiadała w jury konkursów pianistycznych w Leeds, Sofii, Palm Beach, Hamamatsu i oczywiście w Warszawie. W 1962 roku po koncercie w nowojorskiej Carnegie Hall otrzymała zaszczytny The Harriet Cohen Piano Medal dla najlepszego pianisty.