Trzy wsie w gminie Darłowo

Boryszewo leży w południowo - zachodniej części gminy Darłowo między Bukowem Morskim, Dobiesławiem i Jeżyczkami na niewielkim wzgórzu na zachodnim brzegu rzeki Grabowej. Niemiecka nazwa wsi brzmiała Büssow.

Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi z 1248 roku i mówi o przekazaniu wsi przez księcia Świętopełka na własność klasztorowi Cystersów z Dargun w Meklemburgii. Do czasów reformacji należała do opactwa cystersów, a następnie stała się własnością książęcą i wchodziła w skład domeny darłowskiej.
Z ziem wyrugowanych chłopów powstał na początku XVII wieku folwark. W połowie tego wieku we wsi mieszkało 9 zagrodników, a w 1784 roku - według Brüggemanna - mieszkało tu 10 zagrodników i 1 chałupnik. Był też folwark. Folwark istniał jeszcze w początkach XX wieku.
W 1818 roku mieszkało w wiosce 190 osób, w 1871 - 265, w 1905 - 261 i w 1939 - 342 osoby.

W 1871 w Boryszewie było 49 domów, w 1925 - 53, a w 1939 - 58. Znajdowało się tu 5 gospodarstw o powierzchni do 5 hektarów, 14 od 5 do 10 hektarów, 13 od 10 do 20 hektarów i 2 powyżej 20 hektarów. Największe gospodarstwo powstałe na gruntach dawnego majątku - liczyło 65,5 hektara i należało do Georga Gängera. Mieszkańcy utrzymywali się przede wszystkim z rolnictwa. W wiosce mieszkało też kilku rzemieślników, m.in. malarz, kowal, stolarz, krawiec.
Ponadto była tu karczma ze sklepem, kuźnia. Działała także jednoklasowa szkoła. Ostatnim niemieckim nauczycielem był Johannes Köhler. Mieszkańcy należeli do parafii w Bukowie Morskim.

Wieś została zajęta przez Rosjan 6 marca 1945 roku. Obecnie liczy 195 mieszkańców (2009). 1,5 kilometra od wsi znajdowało się gospodarstwo i młyn Karlskamp. Obecna nazwa to Kępka. W 2009 roku mieszkały tu 2 osoby. Sulimice leżą w północno - wschodniej części gminy darłowskiej, na południowym stoku Barzowickiej Góry, niedaleko drogi Darłowo - Słupsk. Niemiecka nazwa brzmiała Zillmitz. Nazwa przejściowa w latach 1945-1950: Sulemice. Sulimice - podobnie jak Drozdowo - było lennem rodziny von Grappe. Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1539 roku (mówi o zamianie przez rodzinę von Grappe obu majątków na dom myśliwski w Karwicach. Wiązało się to ze zobowiązaniami wobec zakonu Kartuzów z Darłowa).

Po reformacji wieś stała się własnością książęcą i podlegała domenie darłowskiej. W wykazie mieszkańców domeny darłowskiej z połowy XVII wieku figuruje 11 chłopów, 3 zagrodników i sołtys wolny od służby pańszczyźnianej. Brüggemann podaje, iż w 1784 roku mieszkało tu 12 chłopów, 3 zagrodników (jeden z nich był nauczycielem), 2 chałupników i wolny sołtys. Było 18 chałup. Po uwłaszczeniu chłopów na początku XIX wieku wieś się dość szybko rozwijała i rozbudowywała.

W 1818 roku w Sulimicach mieszkało 176 osób, a w 1939 - 327 . Liczba zagród wynosiła w 1871 - 55, w 1905 - 42 i w 1939 - 76. W końcu lat 30-tych XX wieku była tu poczta, gospoda i sklep, działał wodociąg , mieszkało kilku rzemieślników, m.in. młynarz, kowal, stolarz. We wsi działała szkoła. Ewangeliccy mieszkańcy uczęszczali do kościoła w Barzowicach. Wojska radzieckie zajęły wieś 7 marca 1945 roku. W 2009 roku mieszkały tu 142 osoby. Drozdowo to wieś, która leży - podobnie jak Sulimice - u podnóża Góry Barzowickiej, przy drodze wiodącej w kierunku Barzowic. Niemiecka nazwa wioski to: Drosedow. Nazwa przejściowa po 1945 roku: Drozdów.

Pierwsza wzmianka o tej miejscowości pochodzi - podobnie jak w przypadku Sulimic - z 1539 roku. Historia wsi jest podobna do historii Sulimic.
W połowie XVIII stulecia istniejący tu folwark liczył 798 mórg. Obowiązek odrabiania pańszczyzny w tym folwarku mieli chłopi z Karsina, Dzierżęcina, Wszedzienia i Sulimic. Z zachowanych zapisków historycznych wynika, że ostatnim dzierżawcą majątku był Peter Beyer.

W 1818 roku mieszkało tu 58 osób, w 1905 -125 i w 1939 - 109. Dzieci uczęszczały do szkoły w Sulimicach, a ewangelicka ludność do kościoła w Barzowicach.
Wojska radzieckie zajęły wieś 7 marca 1945 roku. Po wojnie w Drozdowie działo państwowe gospodarstwo rolne zlikwidowane wraz z przemianami ustrojowymi przełomu lat 80-tych i 90-tych ubiegłego wieku. Obecnie mieszka tutaj około 190 osób.