Uszczelniają, ocieplają i mają być gładkie

Wewnętrzna wyprawa tynkarska pełni funkcję izolacyjną i estetyczną. Tynk uszczelnia ścianę, chroni przed pyłami, jest podłożem dla powłok malarskich, tapet i okładzin ceramicznych.
Prace tynkarskie można rozpocząć po zakończeniu robót stanu surowego, wyschnięciu ścian i sufitów tak, aby ich wilgotność nie przekraczała 2 - 3 procent. Muszą być także zakończone wszelkie podtynkowe prace instalacyjne, zamontowane ościeżnice drzwiowe i okienne, a temperatura w pomieszczeniach powinna utrzymywać się w granicach od +5 do +25 st. C.

Tynki tradycyjne

Tynk cementowy czy cementowo-wapienny to mieszanina cementu, piasku i wody, z dodatkiem wapna lub bez, połączonych w określonych proporcjach. Taką mieszaninę można przygotować samodzielnie na placu budowy.
Jednak do prac remontowych w mieszkaniu wygodniej jest zastosować gotowe mieszanki budowlane. Na rynku dostępnych jest wiele zapraw. Suchą mieszankę należy połączyć z wodą w odpowiednich proporcjach, podanych na opakowaniu, i wymieszać. Po kilku minutach zaprawa jest gotowa do użycia.
Tynki cementowe można układać we wszystkich pomieszczeniach, na sufitach i na ścianach. Nadają się także do wnętrz, narażonych na działanie wilgoci, czyli w pralniach i łazienkach. Z kolei tynki cementowo-wapienne charakteryzują się dużo wyższą paroprzepuszczalnością niż tynki cementowe.
Zalecane są więc przy wykańczaniu ścian i sufitów w starych kamienicach, gdzie musimy szczególnie dbać o "oddychanie'' zawilgoconych murów. Są jednak mniej wytrzymałe na uszkodzenia i wilgoć niż tynki cementowe, ale za to łatwiejsze w obróbce.

W przypadku tynkowania ścian wykonanych z materiałów o podwyższonej izolacyjności, na przykład z betonu komórkowego bądź gazobetonu, można zastosować także specjalistyczny tynk o nazwie Atlas KB-Tynk.
Tynki tradycyjne można układać w trzech warstwach - obrzutka, narzut, gładź (nierówne ściany) lub w dwóch - obrzutka i narzut (ściany równe). Przygotowaną zaprawę narzuca się ręcznie, kielnią bądź maszynowo. Nadmiar zbiera drewnianą lub metalową pacą.
A może tynki gliniane...

To materiał trochę zapomniany, chociaż stosowany w budownictwie od zarania dziejów. Stosując je, można uzyskać modne chropowate powierzchnie lub idealnie gładkie ściany.
Tynki gliniane są paroprzepuszczalne, odporne na działanie grzybów i pleśni. Dobrze akumulują ciepło. Gdy temperatura w pomieszczeniu jest wysoka - pochłaniają je, natomiast gdy robi się chłodniej - oddają.
Ze względu na swój ciężar, nadają się tylko na mocne podłoża, np. z cegieł, pustaków ceramicznych czy betonu komórkowego. Nietypową zaletą tych tynków jest możliwość powtórnego ich "przełożenia" po kilku latach. Po zmoczeniu wodą można im nadać zupełnie nową fakturę.
Tynki gliniane można nanosić na ścianę ręcznie, bądź maszynowo. Samodzielne przygotowanie dobrej zaprawy jest trudne, dlatego lepiej skorzystać z gotowych produktów.

Tynki gipsowe

To alternatywa dla tynków tradycyjnych. Są one stosunkowo tanie i łatwe do nanoszenia. Nakłada się je w jednej warstwie, której grubość nie przekracza zazwyczaj 2 cm, i po zatarciu jest gładka. Można je wykonywać na podłożach mineralnych z cegły ceramicznej, wapienno-piaskowej, z betonu zwykłego i komórkowego oraz płyt wiórowo-cementowych.
Tynki gipsowe dobrze akumulują ciepło i mają dobrą paroprzepuszczalność. Potrafią wchłaniać wilgoć z powietrza i "oddawać" ją, gdy we wnętrzu robi się sucho, dlatego w pomieszczeniach wykończonych tynkiem gipsowym panuje przyjemny i zdrowy mikroklimat.

Ostateczne wykończenie

Używając tynków tradycyjnych, można uzyskać powierzchnię o różnym stopniu gładkości, który określony jest kategoriami od 0 do IV.
Tynki cementowe i cementowo-wapienne, po pomalowaniu farbą, mogą być ostatecznym wykończeniem albo stanowić mogą podłoże do wykonania wypraw takich, jak gładzie gipsowe czy tynki dekoracyjne.
Do ostatecznego wykończenia powierzchni ścian i sufitów można użyć gładzi gipsowych lub cementowej zaprawy szpachlowej.
Położenie gładzi wymaga odczekania co najmniej 28 dni, by tynk mógł dostatecznie związać się z podłożem oraz wyschnąć.
Tynki gipsowe po wyschnięciu są jasne i gładkie. Stanowią bardzo dobre podłoże pod malowanie, tapetowanie lub obłożenie okładziną ceramiczną.

Tynki gliniane są paroprzepuszczalne, odporne na działanie grzybów i pleśni. Dobrze akumulują ciepło. Gdy temperatura w pomieszczeniu jest wysoka - pochłaniają je, natomiast gdy robi się chłodniej - oddają.
Ze względu na swój ciężar, nadają się tylko na mocne podłoża, np. z cegieł, pustaków ceramicznych czy betonu komórkowego. Nietypową zaletą tych tynków jest możliwość powtórnego ich "przełożenia" po kilku latach. Po zmoczeniu wodą można im nadać zupełnie nową fakturę.
Tynki gliniane można nanosić na ścianę ręcznie, bądź maszynowo. Samodzielne przygotowanie dobrej zaprawy jest trudne, dlatego lepiej skorzystać z gotowych produktów.

Używając tynków tradycyjnych, można uzyskać powierzchnię o różnym stopniu gładkości, który określony jest kategoriami od 0 do IV.
Tynki cementowe i cementowo-wapienne, po pomalowaniu farbą, mogą być ostatecznym wykończeniem albo stanowić mogą podłoże do wykonania wypraw takich, jak gładzie gipsowe czy tynki dekoracyjne.
Do ostatecznego wykończenia powierzchni ścian i sufitów można użyć gładzi gipsowych lub cementowej zaprawy szpachlowej.
Położenie gładzi wymaga odczekania co najmniej 28 dni, by tynk mógł dostatecznie związać się z podłożem oraz wyschnąć.
Tynki gipsowe po wyschnięciu są jasne i gładkie. Stanowią bardzo dobre podłoże pod malowanie, tapetowanie lub obłożenie okładziną ceramiczną.
(tekst na podstawie Atlas)