Wybierz najpopularniejszego piłkarza Gwardii w historii

Zawsze można jednak sprawdzić, które nazwiska - i stojące za nimi sukcesy - zapadły najbardziej w pamięć kibicom. Nazwiska 25 kandydatów do zaszczytnego tytułu piłkarza 65-lecia Gwardii typowali sami kibice, a listę zatwierdziły władze klubu jubilata.

Już po pierwszej publikacji odezwali się Czytelnicy - kibice Gwardii, przypominając nazwiska piłkarzy, których ich zdaniem nie powinno było zabraknąć na liście. Niestety, lista 25 nazwisk jest ostateczna i niezmienna. Zapraszamy jednak gorąco do nadsyłania do redakcji listów i e-maili, w których można przypomnieć zasłużonych, a nierzadko zupełnie nieznanych szczególnie najmłodszemu pokoleniu zawodników Gwardii.

Głosowanie na najpopularniejszego piłkarza 65-lecia KS Gwardia prowadzone będzie przy pomocy kuponów drukowanych w ,,Głosie'' oraz za pomocą SMS-ów. Głosowanie na kuponach prowadzone
będzie do 18 bm., do godz. 18.00. Głosowanie SMS zakończy się 21 bm. o godz. 24.00.

Aby oddać głos należy przesłać na nr 71466 SMS-a o treści: GK.PG.xx (gdzie xx to numer kandydata z listy poniżej). Zgodnie z regulaminem plebiscytu jedna osoba może przesłać dowolną ilość SMS-ów. Wśród osób, które oddadzą swój głos rozlosowane zostaną nagrody - 25 upominków związanych z KS Gwardia.

W plebiscycie nagrodzimy trzech kandydatów, którzy otrzymają największą liczbę głosów (łącznie z kuponów i SMS-ów). Ogłoszenie wyników odbędzie się 3 września br. podczas obchodów jubileuszu 65-lecia KS Gwardia i 5 września na łamach Głosu oraz portalu internetowego gk24.pl. Nadzór merytoryczny nad prawidłowością przeprowadzenia plebiscytu sprawuje Kapituła (może przyznać dodatkowe nagrody i wyróżnienia) w składzie: Jarosław Burzak (prezes Zarządu KS Gwardia), Waldemar Smoła (członek Zarządu KS Gwardia), Mirosław Skórka (koordynator grup szkoleniowych KS Gwardia), Przemysław Krzyżanowski (zastępca prezydenta Koszalina), Wojciech Kukliński (dziennikarz ,,Głosu Koszalińskiego'').

Kandydaci do tytułu Najlepszego Piłkarza w historii Gwardii Koszalin:

1.

2.

3.

4.

5.

6.

7.

8.

9.

10.

11.

12.

13.

14.

15.

16.

17.

18.

19.

20.

21.

22.

23.

24.

25.

Wyniki na żywo > > > Kliknij TUTAJ

Opisy zawodników:

**1.

**
Rocznik 1975. Wychowanek Gryfa Polanów. W Gwardii pojawił się jako osiemnastolatek w sezonie 1993/94 i w Koszalinie spędził kolejny sezon. W następnych latach zawodnik klubów: 57 Heinz Club (Anglia), Lechia Gdańsk, Pogoń Szczecin, Pomerania Police, TuS Celle FC (Niemcy), Widzew Łódź, Wybrzeże Rewalskie Rewal i Kotwica Kołobrzeg. W Gwardii grał jeszcze w roku 2005 oraz w latach 2009 i 2010.

W ekstraklasie rozegrał 55 meczów (wszystkie w barwach Pogoni Szczecin) i zdobył 2 bramki.

**2.

**
Urodzony we Lwowie w 1938 roku. W Gwardii grał w latach 1958 - 1968. Grał jako obrońca. Charakteryzował się dobrym przeglądem sytuacji na boisku i spokojem. Po zakończeniu kariery zawodniczej przez długie lata pracował w klubie jako trener. Wychował wielu znanych piłkarzy, takich jak: Okoński, Trzeciak, Rzepka czy Niewiadomski.

**3.

**
Urodzony 18 lipca 1946 roku ofensywny zawodnik, przybył do drugoligowej Gwardii Koszalin w sezonie 1974/75. Wcześniej reprezentował barwy takich klubów jak Garbarnia Kraków, Zagłębie Wałbrzych oraz Lechia Gdańsk. Jest jednym z twórców największego sukcesu w historii klubu z Dolnego Śląska. W sezonie 1970/71 Zagłębie zajęło trzecie miejsce w ekstraklasie, a w tym roku przypada czterdziesta rocznica tego wydarzenia.

**4.

**
Rocznik 1970. W Gwardii Koszalin od dziecka. W drużynie seniorskiej zadebiutował jako siedemnastolatek. Po rozegraniu niespełna trzech sezonów trafił do szczecińskiej Pogoni.

Zadebiutował w niej 25 sierpnia 1990 w meczu o mistrzostwo II ligi przeciwko Stali Rzeszów, w którym zdobył dwie bramki. Debiut I ligowy zaliczył 8 sierpnia 1992 w Szczecinie, w przegranym przez Pogoń meczu przeciwko Ruchowi Chorzów (0:3). W barwach Pogoni rozegrał 252 mecze w I lidze i strzelił 72 bramki, zdobył tytuł wicemistrza Polski (sezon 2000/2001), a w kolejnym sezonie wystąpił w Pucharze UEFA. Był ulubieńcem szczecińskiej publiczności, często z trybun można było słyszeć znaną wówczas wśród kibiców przyśpiewkę "Robert Dymkowski najlepszy napastnik Polski". Także jako piłkarz Pogoni występował w reprezentacji Polski do lat 21.

Po zakończeniu sezonu 2001/2002 przeszedł do łódzkiego Widzewa a od wiosny 2004 reprezentował Arkę Gdynia. Po sezonie 2004/2005 zakończył karierę piłkarską. Jego największą zaletą jako piłkarza była wyśmienita gra głową, większość bramek w swej karierze zdobywał właśnie po strzałach "z główki".
Następnie pełnił obowiązki drugiego trenera rezerw Pogoni Szczecin oraz drużyny juniorów starszych w szczecińskim klubie. Był także dyrektorem sportowym w Pogoni i radnym Rady Miasta Szczecina.

**5.

**
Wychowanek szkoły piłkarskiej MKS Cieśliki Słupsk. Wspólnie ze Zbigniewem Szpakowskim zasilił Gwardię ze słupskiego Gryfa w sezonie 1972/73. Już w swoim debiucie w meczu z Wartą Poznań zdobył gola. W premierowej rundzie strzelił dla koszalińskiego zespołu osiem bramek. W latach 70. tworzył zabójczy duet napastników z Leszkiem Pałką. Strzelec jednej z dwóch bramek w wygranym meczu przeciwko mistrzowi Korei Północnej Annokah Phenian. Po zakończeniu kariery trenował m.in. Gwardię Koszalin, juniorów starszych Bałtyku, Victorię Sianów czy Saturn Mielno.

**6.

**
Urodzony w roku 1976 wychowanek Gwardii, w której grał w latach 1993/98 oraz 2001/2004. Bramkostrzelny napastnik reprezentował między innymi takiej kluby jak Petrochemia Płock, Jeziorak Iława, Kotwica Kołobrzeg i Rega-Merida Trzebiatów. Po przejściu z Gwardii do pierwszoligowej Petrochemii był objawieniem polskiej I ligi. Kariery jednak, z różnych powodów, nie zrobił.

**7.

**
występował w Gwardii na przełomie lat 60. i 70.

**8.

**
Urodzony 24 marca 1973 roku defensor, wychowanek Gwardii, włączony do kadry pierwszego zespołu na początku lat 90. W 1994 roku zwrócił na niego uwagę ówczesny trener Olimpii Poznań, a dziś prezes Polskiego Związku Piłki Nożnej- Grzegorz Lato. W poznańskim zespole, prowadzonym przez króla strzelców Mundialu w RFN z 1974 roku rozegrał w ekstraklasie 33 mecze, w których zdobył dwa gole.

W 2003 roku wraz z kolegami z płockiej Wisły wystąpił w finale Pucharu Polski, dzięki czemu płocczanie w następnym sezonie reprezentowali nasz kraj w rozgrywkach Pucharu UEFA. Przygoda Marcina Janusa z europejskimi pucharami trwała zaledwie jedną rundę. Jego zespół został wyeliminowany przez łotewski FK Ventspils. Pochodzący z Koszalina defensor był wówczas wiodącą postacią linii obrony Wisły. W pierwszym meczu rozegranym na Łotwie padł remis 1:1, natomiast w rewanżu 2:2. Na nic zdały się dwa gole Ireneusza Jelenia, płocczanie szybko pożegnali się z Pucharem UEFA. Marcin Janus występował ponadto w warszawskiej Polonii, Śląsku Wrocław, GKS Katowice czy Lechii Gdańsk. W ekstraklasie rozegrał 192 spotkania, strzelając dwanaście bramek.

**9.

**
W pierwszym zespole Gwardii Koszalin pojawił się w sezonie 1970/71. Olbrzymi talent, pierwszy w historii piłkarz z Koszalina powołany do młodzieżowej reprezentacji Polski. Znalazł się w juniorskiej kadrze naszego kraju na VI Turniej Nadziei Olimpijskich, który odbywał się w Rumunii, gdzie wystąpił między innymi w meczu przeciwko ZSRR.

**10.

**
Rocznik 1953. Popularny "Lolek" przyszedł do Gwardii w sezonie 1974/75 z Zagłębia Wałbrzych. W Koszalinie spędził trzy lata, jednak zyskał sobie bardzo wielu zwolenników. Podobnie było w szczecińskiej Pogoni, do której trafił po przygodzie z Gwardią. Szybko stał się podstawowym graczem portowców i ulubieńcem szczecińskiej publiczności. Karierę kończył jako grający trener w Chybiu, wprowadzając tamtejszego Cukrownika do III ligi.

**11.

**
Rocznik 1969 roku. Wychowanek Zawiszy Grzmiąca ma za sobą niezwykle udaną piłkarską karierę, podczas której reprezentował barwy takich klubów jak Wisła Kraków, hiszpańskie CD Logrones, Legia Warszawa, francuskie SM Caen, Polonia Warszawa, Zagłębie Lubin, RKS Radomsko czy Adelaide City.
Gjając w Logrones Lewandowski wystąpił m.in. w zremisowanym bezbramkowo meczu ze słynną Barceloną, w której składzie roiło się od gwiazd. Nazwiska takie jak Andoni Zubizarreta, Ronald Koeman, Michael Laudrup, Romario, Josep Guardiola czy obecnie szkoleniowiec Lecha Poznań Jose Maria Bakero, do dziś działają na wyobraźnię kibiców na całym świecie.

Po występach na Półwyspie Iberyjskim "Lewy" wrócił do Polski, by związać się ze stołeczną Legią. Podczas dwuletniej gry na Łazienkowskiej zdobył z "Wojskowymi" mistrzostwo kraju, Puchar Polski oraz Superpuchar Polski. Lewandowski był w tamtym okresie uczestnikiem wspaniałych dla polskiej piłki widowisk, walcząc w barwach Legii z najlepszymi klubami na kontynencie w rozgrywkach elitarnej Champions League. Pojedynki ze szwedzkim IFK Goeteborg, angielskim Blackburn Rovers czy greckim Panathinaikosem Ateny do dziś przywołują piękne wspomnienia świadków tamtych wydarzeń.

W polskiej ekstraklasie Grzegorz Lewandowski rozegrał 227 meczów, w których zdobył 19 bramek. W kadrze zadebiutował 27 października 1993 roku meczem z Turcją. W koszulce z "orzełkiem na piersi" wystąpił pięciokrotnie.

Jako trener prowadził między innymi koszalińską Gwardię, Kotwicę Kołobrzeg, Regę Trzebiatów, Sławę Sławno, Ruch Wysokie Mazowieckie. Obecnie jest trenerem Gwardii Koszalin.

**12.

**
bramkarz, przybył do Gwardii w sezonie 1969/70 z Drawy Drawsko Pomorskie, z miejsca stając się wiodącą postacią koszalińskiej drużyny. Bronił bramki zespołu z Fałata 34 podczas w czasie powrotu do drugiej ligi w sezonie 1973/74. W ostatnich latach związany ze Zrywem Kretowino, jest działaczem Koszalińskiego Okręgowego Związku Piłki Nożnej.

**13.

**
Grę w Gwardii rozpoczął w roku 1971. Był podstawowym zawodnikiem trójkolorowych w najlepszym dla klubu okresie, uczestnikiem meczów pucharowych z Górnikiem Zabrze i Śląskiem Wrocław, współtwórcą sukcesów na drugoligowym froncie. Popularny "Buźka" słynął z olbrzymiej ambicji i determinacji. Waleczny, twardy, nieustępliwy, zawsze świetnie przygotowany fizycznie. W 1978 roku przeniósł się do pierwszoligowej wówczas Gwardii Warszawa. Został powołany do olimpijskiej reprezentacji Polski. Po dwóch latach powrócił do Koszalina i walnie przyczynił się do ponownego awansu Gwardii do II ligi. W kolejnych latach reprezentował barwy Polonii Melbourne. W Australii zyskał ogromne uznanie. Uhonorowano go, między innymi, złotym medalem dla najlepszego piłkarza Australii. Po wyjeździe z antypodów, przez ponad rok, grał w Kanadzie w jednej z drużyn w Toronto.

**14.

**
Pochodzący z Nosówka Mariusz trafił do drugoligowej Gwardii w wieku 17 lat. Szybko awansował do pierwszego składu. Jego trenerem był Leon Demydczuk, który kilka lat wcześniej odkrył talent Mirosława Okońskiego.

Po maturze Niewiadomski dostał się na gorzowską AWF i na okres studiów został wypożyczony do Stilonu, wtedy również klubu drugoligowego. Postawą w tej drużynie zyskał sobie uznanie trenerów drużyn pierwszoligowych i szybko trafił do poznańskiego Lecha.

Nazywany "Arabem", później "Maradoną" napastnik wyróżniał się znakomitą szybkością, przyspieszeniem oraz sprytem w polu karnym. Nie był jednak typowym egzekutorem, często tworzył sytuację kolegom.

W 1982 roku Mariusz był bliski wyjazdu z reprezentacją Polski na Mistrzostwa Świata w Hiszpanii. Ostatecznie skończyło się tylko na obozach i występach w drużynie młodzieżowej. Grając w Lechu Poznań dziewięciokrotnie wystąpił w europejskich pucharach, zdobył w nich dwa gole.
"Kolejorza" opuścił jesienią 1987 roku. Do tego czasu zaliczył 222 spotkania i zdobył 32 gole.

Po odejściu z Lecha swoich sił próbował na obczyźnie. Najpierw na Antypodach w polonijnej drużynie z Adelajdy. Następnie wrócił do Europy i występował w szwedzkim drugoligowcu Vasalunds oraz izraelskim Hapoelu Tel-Awiw.

Przed sezonem 1992/93, za namową Andrzeja Strugarka, trafił do Sokoła Pniewy, z którym wywalczył awans do Ekstraklasy. Po roku przeniósł się do Warty Poznań, w barwach której rozegrał ponad 30 spotkań i zakończył karierę. Później amatorsko pojawiał się w drużynach Poznań 2000 oraz Lech Poznań Oldboys.

**15.

**
Rocznik 1958. Występował na boisku głównie jako lewoskrzydłowy i rozgrywający. Uważany za jeden z największych talentów w polskiej piłce. Był niezwykle popularny wśród kibiców futbolu w każdym miejscu, w którym dane mu było grać. Wspomnienia o jego grze do dziś wzbudzają westchnienia w Koszalinie, Poznaniu, Warszawie, Hamburgu, Atenach i wielu innych miejscach.

Mirosław Okoński to najwybitniejszy zawodnik w historii koszalińskiego klubu. Rewelacyjny technik, którego popisy wzbudzały zachwyty na wielu europejskich stadionach. O takich zawodnikach mówi się, że "piłka ich słucha", lub, że "taki to potrafi nogą zawiązać krawat". W przypadku Mirosława Okońskiego jest to lewa noga.

Mirek trafił do Gwardii w wieku dziewięciu lat. To, co wyrabiał z piłką zostało zauważone przez trenera Leona Demydczuka, podczas turnieju dzikich drużyn, jakie co roku, zimą, rozgrywane są w Koszalinie. Talent był oczywisty, więc zaproponowano mu wstąpienie do klubu. Drobny chłopak, który trafił do drużyny młodzieżowej Gwardii, zaangażował się w treningi z niezwykłą dla dziecka determinacją. Jak sam mówi po latach: - Do sprawy treningów i meczów podchodziłem bardzo poważnie. Chciałem po prostu zostać piłkarzem i nie był to dla mnie żaden żart, mimo że wtedy byłem jeszcze dzieckiem.

Młody talent pracował za kilku, starał się niezmiernie polepszać swoje umiejętności, a determinacja na treningach i podczas meczów, których raczej nie opuszczał, dawała efekty. 16-letni "Okonek" zadebiutował w drugiej lidze. Później jego kariera potoczyła się w tempie, w jakim zwykł mijać swoich przeciwników.

Przebieg kariery:
Z Gwardii Koszalin, gdzie występował w latach 1969-1977 w 1977 przeszedł do Lecha Poznań. Był zawodnikiem poznańskiego klubu do 1980, ponownie 1982-1986 i w 1992. Kibice Lecha uznali go w plebiscycie "Gazety Wyborczej" za piłkarza 80-lecia klubu. W latach 1980-1982, w czasie służby wojskowej, reprezentował warszawską Legię (52 mecze ligowe, 15 bramek, dwa Puchary Polski - 1980, 1981). W Niemczech reprezentował barwy Hamburger SV (1986-1988 62-15), w 1987 w plebiscycie na piłkarza roku Bundesligi zajął 2. miejsce za Uwe Rahnem. Grał ponadto w Olimpii Poznań (1992-1993), Astrze Krotoszyn (1994-1995), Lipnie Stęszew (1995), Klubie Piłkarskim Poznań (2001-2002), Concordii Hamburg (1993), SV Raspo Elmhorn (1993-1994). W latach 1988-1992 występował w lidze greckiej (AEK Ateny 77-22, Korintos 18-4). W rundzie wiosennej sezonu 1996/97 powrócił do macierzystego klubu - Gwardii Koszalin i rozegrał kilka spotkań w trzeciej lidze.

Grał w zespołach narodowych w różnych kategoriach wiekowych. W reprezentacji seniorów występował w latach 1977-1987.

Statystyki:
Mecze w I lidze (Polska): 261, 84 bramki;
Mecze w I lidze (Niemcy): 62, 15 bramek;
Mecze w I lidze (Grecja): 95, 26 bramek;
Reprezentacja Polski: 29A, 2 bramki.
Tytuły:
Mistrzostwo Polsk x4,
Puchar Polski x4,
Puchar Niemiec,
Wicemistrzostwo Niemiec,
Mistrzostwo Grecji,
Król Srzelców Polskiej Ekstraklasy

**16.

**
Urodzony w 1946 r. Do Gwardii przybył w 1971 roku i był najlepszym strzelcem drużyny w latach jej największych sukcesów, do czasu zakończenia piłkarskiej kariery w roku 1981. W roku 1975 zdobył tytuł króla strzelców II ligi. Bardzo szybki, waleczny i przebojowy napastnik, często swoimi akcjami i strzelonymi bramkami decydował o końcowych wynikach meczów. Pomimo wielu propozycji z wyżej notowanych, pierwszoligowych klubów, pozostał wierny Gwardii. Bardzo lubiany i ceniony przez kibiców piłkarz po zakończeniu gry wciąż związany z piłką. Obecnie jako trener lokalnych zespołów i zawodnik w drużynach oldbojów.

**17.

**
Zasilił Gwardię z Victorii Sianów w sezonie 1975/76. Później występował w takich klubach jak poznańskie Warta oraz Olimpia czy Arka Gdynia. Po zakończeniu kariery pracował w Warcie zarówno jako asystent trenera, pierwszy szkoleniowiec, trener młodzieży. Miał również epizod m.in. w Polonii Środa Wielkopolska. Prowadzony przez niego zespół występował przeciw Gwardii na trzecioligowym froncie w sezonie 1995/96 i oba mecze wygrał. W 2001 roku sięgnął z drużyną juniorów młodszych Warty po mistrzostwo Wielkopolski w piłce halowej. Dziesięć lat później zdobył z prowadzonym przez siebie zespołem prymat w Wojewódzkiej Lidze Juniorów Młodszych, wyprzedzając na finiszu dość niespodziewanie młodzież z Bułgarskiej. W rozgrywkach ogólnopolskich młodzi gracze Warty prowadzeni przez Antoniego Pluskotę nie sprostali drużynie z naszego województwa, Chemikowi Police, który reprezentował Zachodniopomorskie w finale ogólnopolskim.

**18.

**
Rocznik 1962. Piłkarską karierę rozpoczął w połowie lat 70. w podkoszalińskim Biesiekierzu, skąd na początku lat osiemdziesiątych trafił do Gwardii Koszalin. W roku 1984 przeszedł do drugoligowego Zagłębia Lubin, które w rok później wywalczyło awans do Ekstraklasy. Z tym zespołem w sezonie 1989/90 zdobył wicemistrzostwo kraju. Po zakończeniu rozgrywek przeszedł do drugoligowej Miedzi Legnica, z którą w sezonie 1991/92 wywalczył Puchar Polski. Miedź wygrała wtedy w finale z Górnikiem Zabrze po rzutach karnych, a Płaczkiewicz obronił dwie "jedenastki".

W sezonie 1992/93 w meczu z AS Monaco w ramach rozgrywek Pucharu Zdobywców Pucharów, Dariusz Płaczkiewicz obronił rzut karny, wykonywany przez Juergena Klinsmanna.

W styczniu 1993 Płaczkiewicz przeszedł do Sokoła Pniewy, z którym wywalczył awans do Ekstraklasy. Dariusz Płaczkiewicz został uznany najlepszym bramkarzem II Ligi sezonu 1992/93. W sezonie 1994/95 został wyróżniony Złotym Butem - nagrodą dla najlepszego piłkarza Wielkopolski w plebiscycie Dziennika Poznańskiego.

W przeniesionym z Wielkopolski do Tychów Sokole Płaczkiewicz występował do sezonu 1995/96. W styczniu 1996 oddał miejsce między słupkami Jerzemu Dudkowi i został trenerem bramkarzy. Od lipca 1996 roku był zastępcą trenera Kostrzewy.

Po odejściu z tyskiego Sokoła, Dariusz Płaczkiewicz, jako bardzo doświadczony bramkarz wyjechał na Wyspy Owcze. Tam lekarze wykryli u niego złośliwy nowotwór kości. Leczeniu poddał się w szpitalu w Piekarach Śląskich. Szybkie usunięcie kości uratowało Dariusza przed amputacją nogi, a nawet przed śmiercią.

Obecnie Dariusz Płaczkiewicz mieszka w Koszalinie. Po zakończeniu piłkarskiej kariery poświęcił się pracy działacza sportowego i trenera. Wywalczył awans do IV Ligi z drużyną Victorii Sianów, a w następnym sezonie zapewnił temu klubowi utrzymanie. W sezonie 2007/2008 jako trener Bałtyku Koszalin wywalczył awans do klasy okręgowej. Po zakończeniu rundy jesiennej sezonu 2008/2009 zrezygnował z funkcji trenera i obecnie pełni rolę dyrektora klubu. Od 2010 roku jest także trenerem Wybrzeża Biesiekierz.

**19.

**
Urodzony w 1937 roku, znakomicie wyszkolony technicznie zawodnik trafił do Koszalina w 1957 roku ze szczecińskiego Kolejarza, czyli dzisiejszej Pogoni. Reprezentował barwy początkowo Granitu, który rok później powrócił do nazwy Gwardia do 1963 roku, gdy w wieku zaledwie dwudziestu sześciu lat zdecydował o zakończeniu piłkarskiej kariery.

**20.

**
Rocznik 1961. Etatowy reprezentant Polski juniorów i młodzieżówki. W drugoligowej Gwardii zadebiutował w 1976 roku. Po czterech latach gry w Koszalinie przeszedł do pierwszoligowego Bałtyku Gdynia, w którym rozegrał 188 spotkań, zdobywając 22 bramki, najwięcej spośród zawodników w pierwszoligowym Bałtyku. W 1980 wraz z reprezentacją juniorów zdobył wicemistrzostwo Europy U-18.

W reprezentacji narodowej zagrał w siedmiu meczach i strzelił jedną bramkę, debiutował 25 stycznia 1981 w Tokio w wygranym meczu z Japonią (0:2).Grając w Górniku Zabrze wystąpił między innymi przeciwko Realowi Madryt i Juventusowi Turyn. Następnie wyjechał do Francji gdzie grał w SC Bastia, En Avant Guingamp, FC Annonay oraz AC Ajaccio. Po powrocie z Francji kontynuował karierę w Arce Gdynia, gdzie w sezonie 1997/98 strzelił 27 bramek, zostając najskuteczniejszym zawodnikiem w historii tego klubu. W latach 2006 - 2008 był trenerem GKS Jastrzębie, z którym po siedemnastu latach powrócił do drugiej ligi. Po półrocznej pracy w Odrze Opole był trenerem drugoligowego Bałtyku Gdynia. Obecnie trenuje pierwszoligową Bogdankę Łęczna.

**21.

**
Urodzony w 1966 roku obrońca, włączony do kadry pierwszego zespołu Gwardii przez Leona Demydczuka w 1985 roku. Olbrzymi talent, który nie uciekł uwadze trenerom szczecińskiej Pogoni, do której trafił w 1989 roku. W barwach "Portowców" występował ponad siedem lat, z czego cztery sezony w ekstraklasie. Na najwyższym szczeblu rozgrywek rozegrał 116 meczów, sześciokrotnie wpisując się na listę strzelców. W 1997 roku wrócił do macierzystego klubu, którego był szkoleniowcem w trzeciej lidze w sezonie 2002/03. Od wielu lat trener zespołów w regionie, między innymi Darłovii Darłowo, Sławy Sławno, Leśnika/Rossy Manowo, obecnie Wiekowianki Wiekowo, z którą był niezwykle blisko wywalczenia historycznego awansu do czwartej ligi.

**22.

**
Do Gwardii trafił w sezonie 1972/73 wspólnie z Zygmuntem Gilewskim ze słupskiego Gryfa. Jeden z twórców awansu do drugiej ligi. W roku 1983 wrócił do Gwardii jako trener, zastępując na stanowisku szkoleniowca Andrzeja Brożyniaka.

**23.

**
Bramkarz, występował w Gwardii w latach 70. Po zakończeniu kariery szkoleniowiec koszalińskiego zespołu w latach 1986/87, 1996/97 (wspólnie z Zygmuntem Gilewskim) oraz 1998/99. W ostatnim okresie znany trener piłkarski w regionie. Prowadził takie kluby jak Astra Ustronie Morskie, Sława Sławno, Darzbór Szczecinek. W poprzednim sezonie opiekun piątoligowej Arkadii Malechowo.

**24.

**
Rocznik 1959. W Gwardii spędził całą swoją piłkarską karierę. Zaczynał jako podopieczny Stanisława Figasa, później jego trenerem był Jan Lewandowicz. W wieku 17 lat zadebiutował w bramce pierwszego zespołu Gwardii w drugoligowym meczu. Piłkarską karierę zakończył w 1989 roku, jednak pozostał w klubie. Przez kilka lat był trenerem seniorów, opiekował się także bramkarzami drużyny seniorów i juniorów. Obecnie jest członkiem zarządu Gwardii i dyrektorem sportowym. Szkoli także najmłodszych adeptów sztuki piłkarskiej.

**25.

**
Rocznik 1968. Grał na pozycji napastnika. "Franek" grał w koszalińskiej Gwardii w latach 1976-87. W barwach reprezentacji Polski, w której występował od 1991 do 1999 roku, rozegrał 22 mecze. Był zawodnikiem m.in. Lecha Poznań i ŁKS Łódź. Łącznie zdobył z nimi cztery tytuły mistrza kraju, a w 1997 roku był królem strzelców ekstraklasy. Ponadto grał w klubach Szwajcarii, Izraela i Hiszpanii.

Sukcesy piłkarskie:
Mistrzostwo Polski 1990, 1992 i 1993,
Puchar Polski 1988 i 1993
Superpuchar Polski 1990 i 1992 z Lechem Poznań
Mistrzostwo Polski 1998 z ŁKS Łódź.
Król strzelców polskiej ekstraklasy w sezonie 1996/1997 w barwach ŁKS Łódź (strzelił 18 goli w zaledwie 23 spotkaniach, co dało znakomitą średnią 0,78 bramki na mecz).
Piłkarz roku 1998 według "Piłki Nożnej", "Sportu" i "Tempa".

W barwach Lecha Poznań rozegrał 190 meczów i strzelił 51 goli, w Young Boys Berno 12 meczów i 3 gole, w ŁKS Łódź 56 meczów i 27 goli, w lidze hiszpańskiej 50 meczów i 12 goli. W reprezentacji Polski od 1991 do 2000 roku rozegrał 22 mecze i strzelił 8 goli.

Obecnie pracuje jako komentator wydarzeń sportowych dla polskiej prasy i telewizji.