Czwarte Niebo - tu jest raj

- Pozostawiłam świat inżynierii środowiska na rzecz ceramiki, którą ukochałam miłością nagłą i silną - mówi o sobie pani Marzena. A mówi to z takim przekonaniem i błyskiem w oku, że człowiek nie ma wątpliwości: ta kobieta w swojej pracowni czuje się jak w niebie. - I stąd też nazwa: Czwarte Niebo; czwarte, bo adres to Topolowa 4, a niebo, bo nie święci filiżanki lepią - śmieje się.
Pani Marzena lepi w rzeczywistości nie tylko filiżanki. Spod jej dłoni wychodzą oryginalne w kształtach misy, patery, podstawki pod kubki i szklanki, cukiernice, mydelniczki, zatyczki do butelek, aniołki, gwiazdki, serduszka większe, mniejsze, przepiękne, kolorowe, ale też jednobarwne, z połyskiem, matowe, po prostu cuda. Co kto sobie wymyśli, to może u niej zamówić i kupić.

Pani inżynier w akcji

- Z wykształcenia jestem inżynierem, skończyłam naszą Politechnikę Koszalińską - opowiada pani Marzena. - Przez wiele lat pracowałam zawodowo na różnych stanowiskach, od przedstawiciela handlowego po dyrektora oddziału, ale zawsze w branży wodno-kanalizacyjnej, trudnej dla kobiet, ale bardzo ciekawej. Kilka lat temu wyprowadziłam się za pracą do Poznania, zostawiając już dorosłe córki w Koszalinie - opowiada dalej.

- I tak leciał dzień za dniem, miesiąc za miesiącem. Z czasem czułam znużenie i zmęczenie codziennością i pracą. Dopadła mnie poznańska nuda. Myślałam nad tym, czym się zająć. I ten rok był pewnym przełomem. Na jego początku zapisałam się na warsztaty ceramiczne - trafiłam przypadkiem w internecie na ogłoszenie. Poszłam i, jak to z gliną bywa, wciągnęło mnie to po uszy. Do tego stopnia, że nie mogłam się doczekać cotygodniowych warsztatów w cudnej pracowni Heho w Poznaniu. Dopłacałam za dodatkowe godziny w pracowni, lepiłam w domu i wreszcie wyjechałam latem na plener ceramiczny w cudne góry Kotliny Kłodzkiej. Czas tam spędzony - w 90 procentach w stodole, gdzie była pracownia, uzmysłowił mi, że ceramika to jest właśnie to!

Oboje z mężem podjęli zgodnie decyzję: zostawiamy Poznań i swoje ukochane sieci wodno-kanalizacyjne i wracamy do Koszalina. Tu czekali na nich bliscy i dom, w którym mogła powstać pracownia. - Bo powiedzmy sobie szczerze, jak zaczęłam z ołówkiem w ręku liczyć, ile będzie mnie kosztował czynsz i opłaty za pracownię w Poznaniu, to włos mi się jeżył na głowie. Doszłam do wniosku, że to nie ma sensu. ąż pani Marzeny został w branży. - Jest świetny w swoim zawodzie i szybko się odnalazł na koszalińskim rynku - słyszymy.

Po piec do wypalania gliny pojechała do Łobza. Stamtąd też przywozi glinę dobrej jakości, z której wyczarowuje prawdziwe cudeńka.

- Lubię myśleć o sobie "partacz" - opowiada Marzena Olszyńska. - Nie to, żebym wszystko partaczyła, o nie. Partacz z łaciny - a parte, paternitatis, to oznacza: poza cechem, przeszkodnik, szturarz, dawniej rzemieślnik, który nie należy do cechu, mimo jego istnienia. Tak więc mimo braku wykształcenia kierunkowego, zajmuję się tym, co lubię - tworzę z gliny i pragnę dzielić się swoją pasją z innymi.

Marzena Olszyńska od zawsze miała talent plastyczny. Najpierw zajęła się wyszywaniem. Jako młoda dziewczyna chciała iść do "plastyka", ale jej mam bała się, że córka wpadnie w złe towarzystwo. - Więc zrobiłam na złość i poszłam do "elektronika" - znowu się śmieje. - W klasie maturalnej pobierałam lekcje rysunku, żeby zdać na ASP w Gdańsku. Niestety, nie zdałam z języka rosyjskiego. Wtedy poddałam się, ale teraz, po tylu latach, do tego wróciłam. I jestem naprawdę szczęśliwa.

Dla chętnych są warsztaty

Gdzie szukać wyrobów autorstwa Marzeny Olszyńskiej? W internecie przez portal społecznościowy FB; wystarczy tylko wpisać Czwarte Niebo i już jest kontakt, albo przyjechać do pracowni przy ul. Topolowej 4 w Koszalinie. - Nasza strona internetowa jest obecnie w opracowaniu - mówi pani Marzena. - Część wyrobów rozchodzi się drogą pantoflową. Jedna misa pojechała aż do Francji, a komplet deserowy do Anglii, a wszystko to dzięki internetowi.

Pani Marzena zaprasza także na warsztaty, które organizuje w swojej pracowni. Niemal każdego dnia prowadzi popołudniami zajęcia zarówno dla maluchów, starszych dzieci, jak i dorosłych. Zajęcia są odpłatne. Podobne chętnie prowadzi też m. in. w przedszkolach.

Na tym nie koniec. - Wymyśliłam też babskie wieczory "Przy winie o glinie" - mówi Marzena Olszyńska. - Chętnie zorganizuję też spotkania okolicznościowe - np. wieczór panieński, podczas którego panna młoda może przygotować z gliny upominki dla najbliższych, czy nietypowe urodzinki dla maluchów, z tortem, ale też z gliną, z której będą lepić cuda.

To nadal nie jest wszystko, co zrodziło się w głowie pani Marzeny, która aż buzuje od pomysłów. - Na wiosnę wstawiam tu krosna i będę prowadzić dodatkowo zajęcia z tkactwa - to także potrafię. Chcę też poprowadzić zajęcia z malowania ikon, uczyć wyrobu biżuterii, torebek z filcu - to też potrafię. A i jeszcze zamierzam przed naszym domem przygotować maleńki ogródek, gdzie wstawimy koło garncarskie i będziemy organizować zajęcia na powietrzu. Już się nie mogę doczekać - znowu się śmieje i wraca do swoich zajęć. Czeka na nią niedokończona misa, potem jeszcze trzeba zrobić obiad dla rodziny, zająć się domem i znowu wrócić do pracowni. I tak do wieczora. - Znajduję jeszcze czas na czytanie książek i inne przyjemności, bo wszystko da się pogodzić, to tylko kwestia dobrej organizacji i zaplanowania dnia - dodaje nasza rozmówczyni. W takim razie już nie przeszkadzamy. Zwłaszcza, że pani Marzena szykuje nowe drobiazgi na jarmark, który szykuje się przed świętami na dziedzińcu koszalińskiego muzeum.