Historia: Gdy nasi żołnierze zdobywali Kołobrzeg

Jednostka, jako 3. Samodzielny Batalion Saperów, utworzona została w obozie sieleckim nad Oką, 13 sierpnia 1943 roku. Pierwszym dowódcą zgrupowania, liczącego w tym czasie nieco ponad ćwierć tysiąca żołnierzy, mianowano majora Aleksandra Buryńskiego.

Po intensywnych ćwiczeniach, przede wszystkim z wykorzystania sprzętu przeprawowego, na początku maja roku kolejnego formację dyslokowano pod Kiwerce, gdzie 1 kwietnia nastąpiła zmiana nazwy na 8. Batalion Saperów. W krótkim czasie nowym zwierzchnikiem został major Aleksander Dreling, szefem sztabu podporucznik Zygmunt Jankowski (niedługo potem zastąpił go porucznik Zygmunt Mazur), a zastępcą do spraw polityczno-wychowawczych porucznik Mikołaj Dziewiałtowski. 27 czerwca jednostkę włączono w skład 1. Brygady Saperów pułkownika Bronisława Lubańskiego. Z początkiem ostatniego wojennego lata batalion oparty o trzy trzyplutonowe kompanie saperów liczył 321 żołnierzy, w tym 31 oficerów.

30 czerwca 1944 roku podkomendni majora Drelinga, wraz z brygadowym parkiem pontonowym typu NLP, przez Łuck, Sarny i Równe wyruszyli w kierunku linii frontu. Po krótkich ćwiczeniach nad Styrem oraz przysiędze złożonej pod Ostrowem na Wołyniu, żołnierzy przeniesiono w dorzecze Turii. Tam realizowali pierwsze zadanie bojowe, polegające na zabezpieczeniu przepraw 1. i 3. Dywizji Piechoty Wojska Polskiego. Przez Lubelszczyznę jednostka trafiła następnie pod Dęblin i Puławy, uczestniczyła także w działaniach na przyczółku warecko-magnuszewskim. Do Warszawy wkroczyła od strony Góry Kalwarii i Puław. W styczniu 1945 roku zabezpieczała główny szlak przemarszu 1. Armii Wojska Polskiego w kierunku Bydgoszczy. Niedługo potem 8. Batalion Saperów przystąpił do walk o przełamanie Wału Pomorskiego, w czasie których nastąpiła zmiana na stanowisku szefa sztabu - został nim Rosjanin, kapitan Nikołaj Safronow.

Z końcem lutego ostatniego roku wojny zgrupowanie znalazło się na Pomorzu Środkowym. 9 marca, w związku ze wsparciem pierwszego rzutu grupy polskiej grupy bojowej skierowanej do zdobywania Twierdzy Kołobrzeg, podkomendni majora Drelinga włączyli się do walk o miasto od strony Zieleniewa. Oprócz usuwania zapór, czy neutralizowania ładunków wybuchowych, saperzy skonstruowali most na Parsęcie o nośności 16 ton. W dniu zaślubin 1. Armii Wojska Polskiego z Bałtykiem, 18 marca 1945 r., Naczelny Dowódca Armii Czerwonej - Józef Stalin, zdecydował o nadaniu batalionowi miana "Kołobrzeski" (formalnie nastąpiło to 18 maja, po potwierdzeniu dyrektywy przez marszałka Michała Rolę-Żymierskiego).
Po krótkotrwałym odpoczynku w rejonie Gryfic, tytułowa formacja włączyła się do operacji forsowania Odry, budując pod ostrzałem nieprzyjaciela trzy przeprawy dla Dywizji "Kościuszkowskiej" pod Siekierkami. Kontynuowała działania już na terytorium dzisiejszych Niemiec, kończąc II wojnę światową pod Hemingsdorf nad Hawelą. 23 czerwca 1946 r. jednostkę odznaczono Krzyżem Virtuti Militari V klasy.

Pierwszym zadaniem wyznaczonym 8. Batalionowi Saperów po bezwarunkowej kapitulacji III Rzeszy było rozminowanie Pobrzeża Słowińskiego oraz brzegów Parsęty. W związku z powyższym sztab osiadł w Siemyślu pod Kołobrzegiem. Kolejnym przyporządkowanym mu regionem było Wejherowo i Trójmiasto. Żołnierze zapobiegli między innymi zniszczeniu gdyńskiej stacji energetycznej, brali także udział w usuwaniu ładunków wybuchowych na Westerplatte i Helu. W marcu 1946 r., jako element 1. Pułku Saperów, wzięli udział w pracach zabezpieczających na Dolnym Śląsku (rejon Wałbrzych-Brzeg).

21 lipca jednostkę przemianowano na 52. Kołobrzeski Morski Batalion Saperów, podporządkowany dowództwu Marynarki Wojennej, w związku z czym powróciła ona do Wejherowa. Jedenaście lat później ponownie zmieniono nazwę, tym razem na 29. Kołobrzeski Batalion Saperów Marynarki Wojennej, a żołnierze osiedli w Dziwnowie. W latach 1959-1963 stanowili element 3. Pułku Piechoty Morskiej. 4 maja 1967 r. zgrupowaniu przywrócono numer ósmy. Od lipca 1977 r. wchodzi ono w skład 8. Flotylli Obrony Wybrzeża w Świnoujściu, a od 1997 r. posiada nowy sztandar ufundowany przez społeczeństwo Dziwnowa i Kamienia Pomorskiego. Obecnym dowódcą Batalionu stacjonującego w pierwszej z wymienionych miejscowości jest komandor porucznik Wojciech Chrzanowski.

Podczas działań wojennych saperzy tytułowej jednostki pokonali dystans 3.000 km, zbudowali prawie kilometr mostów polowych i pontonowych oraz usunęli ponad półtora tysiąca min. W latach 1944-1945 poległo 70 żołnierzy 8. Batalionu Saperów, a 160 uhonorowano różnej kategorii odznaczeniami.