Historia Pomorza. Szpital przy Obrońców Wybrzeża wybudowano specjalnie dla rannych w I wojnie światowej

Kompleks przy ulicy Obrońców Wybrzeża wybudowano w latach 1914-1918. Budynek główny ukończono już w 1915 roku. Straty wojenne Niemiec były coraz większe, więc taki budynek okazał się niezwykle potrzebny. Początkowo dysponował 172 łóżkami, potem 200, a następnie znalazło się tam miejsce dla 250 osób. Opiekę sprawowało nad chorymi 10 lekarzy. Pracowały tam też świeckie pielęgniarki. Rehabilitacja odbywała się także w szpitalnym parku.

Na parterze gmachu mieścił się oddział internistyczny, a na pierwszym i drugim piętrze chirurgia. Znalazły się też tam różne inne pomieszczenia: świetlice, werandy, herbaciarnie, toalety, łazienki, pokoje dla pielęgniarek i wartownie. Na drugim piętrze znajdowała się łaźnia, a w piwnicach niezwykle potrzebna do rehabilitacji sala gimnastyczna i pomieszczenia dla kucharek oraz sama kuchnia. Przy administracji na parterze była izba przyjęć i dwa mieszkania asystentów. Na kolejnych piętrach były sale operacyjne, pierwszej pomocy, pokój lekarza głównego, rentgen oraz pokój pielęgniarek. Szpital wyposażony był w windę. W najwyższej wieżyczce w nocy paliło się światło.

Żołnierze leżeli także w szpitalu św. Jerzego przy ulicy Kopernika oraz okresowo w różnych salach, jak w sali starego teatru naprzeciwko ratusza. Przy ulicy Mostnika znajdował się wojskowy dom inwalidów. Chorych umieszczano także w szpitaliku przy ulicy Francesco Nullo (późniejsza ćwiczeniówka). Przypomnieć należy, też, że dawnym szpitalem wojskowym był budynek przy ulicy Kilińskiego (obecnie liceum). Powstał w 1845 roku, a rozbudowano go w 1904 roku. Ulicę z powodu tego budynku nazwano Lazaretową.

Koniec I wojny światowej oznaczał ogromne straty dla mieszkańców. Z samej tylko Ustki zginęło 76 osób, a ogółem ze Słupska i powiatu 960. W kaplicy św. Jerzego w Słupsku, przeniesionej w obecne miejsce z ulicy Tuwima, znalazły się tablice poległych w I wojnie światowej.

Architekt miejski Słupska przełomu XIX i XX wieku mieszkał przy ul. Bahnhoffstrasse 26 (dziś Wojska Polskiego). Zginął podczas I wojny światowej, mając 50 lat. Zaprojektował wiele budynków Słupska. Stworzył wizję szpitala w stylu neorenesansowym (zbudowano go w latach 1893 - 1895) przy ul. Kopernika. Przy szpitalu – miejskie przytułki św. Jerzego i św. Ducha nawiązując stylowo do architektury gotyckiej przytułku św. Ducha w Lubece (przy okazji budowy szpitala zastosowano nową technologię masowej produkcji cegły.) Kolejne dzieła to dwa domy towarowe w centrum miasta (dziś znajduje się w jednym restauracja Metro, a w drugim mieścił się dom towarowy Słowiniec). Inne prace to hotel i restauracja Franziskaner z 1896 r. Koch zaprojektował nieistniejącą już synagogę przy dzisiejszej ul. Niedziałkowskiego.