Powieść "Gwiezdne oczy" napisała Jagoda, niezwykle zdolna nastolatka

"Gwiezdne oczy" byłby pewnie kolejną powieścią Jagody, zbierającą kurz, gdyby nie babcia Anna Dębińska. Jagoda pisała od zawsze. Dziadkowie starali się ją w tym wspierać, bo - jak uważają - każde pozytywne zainteresowanie dziecka trzeba rozwijać. Babcia opowiada jak to drukowała w jednym egzemplarzu i oprawiała każdą powieść wnuczki. Wręczała jej też puchary. Ale czytać nie czytała. - Bo kto by to przeczytał - śmieje się, pokazując dwutomowe dzieło wnuczki sprzed "Gwiezdnych oczu".

Parę miesięcy temu babcia pakując się na wakacje w Bieszczadach wrzuciła do torby najnowszą powieść Jagody, by przekonać się co tak naprawdę ta pisanina jest warta. Historia zaczarowała ją już po pierwszych kilku stronach. Miłośniczka Mickiewicza i innych klasyków, która nigdy nie czytała powieści spod znaku s-f i fantasy, zakochała się w tej opowieści. - Okulary miałam za słabe, oczy mnie bolały, ale nie mogłam się oderwać - opowiada. Przy lekturze ostatnich stron płakała. Stwierdziła, że opowieść, która ją doprowadziła do łez zasługuje na to, by ją wydać.

Gdy ma się własną drukarnię, wydanie książki nie jest wcale takie trudne. Babcia zleciła wykonanie ilustracji i okładki oraz korektę (Jagoda nie ukrywa, że ortografia to jej pięta achillesowa). Kilka tygodni temu 400 egzemplarzy "Gwiezdnych oczu" było gotowych. Dziś można je kupić na www.allegro.pl, czy w jednej z największych internetowych księgarni - www.merlin.com. Pierwsze egzemplarze już znalazły swoich czytelników. "Lubię bardzo książki fantastyczne i mimo, że nie mam zbyt wiele czasu przy czwórce dzieci, zaciekawiło mnie co za "fantastyczną" powieść - bo tak o niej napisano mogła napisać 13 letnia dziewczynka - pisze na stronie autorki Barbara Fedorczyk, jedna z pierwszych czytelniczek. - I proszę mi wierzyć, że jestem bardzo mile zaskoczona. Książkę czytałam głównie wieczorami, wcielałam się w rolę głównej bohaterki - Ewy, czułam się uczestnikiem opisywanych akcji".

Jak to możliwe, by 13-letnia dziewczyna (tyle Jagoda miała gdy pisała "Gwiezdne oczy") napisała 309 stronicową książką, która potrafi zaczarować czytelnika? Dobra historia, warsztat (zaskakujący u tak młodej dziewczyny) i pracowitość - to wyczytać można poza wierszami powieści. Jagoda opowiada, że już jako małe dziecko snuła bajkowe opowieści. Nie umiała pisać więc dyktowała je mamie. Te wczesne historie podobają się jej siostrze Róży, która bujną wyobraźnię dostała tak jak i Jagoda w genach (tato dziewczynek jest pisarzem). Już zaczyna tworzyć, a siostra - jak kiedyś ich mama - spisuje historyki Róży. Wszystko się zmieniło gdy Jagoda nauczyła się pisać i opanowała komputer.

Wtedy stała się samowystarczalna. Na efekty nie trzeba było długo czekać - jej dorobek jest imponujący - siedem opasłych powieści. Pisze w weekendy, albo podczas wakacji. Bardzo się stara by to jej pisanie nie przeszkodziło w nauce. Gdy ma dobry dzień, potrafi napisać kilkanaście stron (rekord - 35). Inspiruje ją wszystko - muzyka, książki, podróże (to druga po pisaniu jej pasja), ale i reklamy, które - jak twierdzi - bywają lepsze od filmów. Zwykle ma głowę pełną opowieści. Nie planuje szkieletu historii, którą chce opisać. Pozwala się jej toczyć.

Gotowy tekst często jest chropowaty - wtedy nadchodzi czas na szlifowanie. Czyta go sama. Potem o radę prosi tatę pisarza. Uwagi przyjmuje spokojnie - wie, że jeszcze wiele musi się nauczyć. To przynosi efekty - czytając "Gwiezdne oczy" trudno uwierzyć, że wyszły spod ręki tak młodej osoby.

Jej niezły styl to też efekt czytania - gdy nie pisze, czyta. Uwielbia książki podróżnicze (uwielbia Cejrowskiego), przygodowe (jej ulubionym pisarzem jest Justin Somper, autor serii o Wampiratach).