Rozbiórka na tyłach dawnej Słowianki w Szczecinku. Co tu powstanie? [ZDJĘCIA]

Na tyłach dawnej Cukierniczej Spółdzielni Inwalidów Słowianka w Szczecinku trwają prace rozbiórkowe. Deweloper, który kupił nieruchomość przy ulicy Kościuszki od syndyka zbankrutowanej Słowianki, rozbiera obiekty magazynowe i zaplecza, które powstały już w latach 70. XX wieku.

Przypomnijmy, że do dewelopera należy także sąsiednia działka przy ulicy Lelewela i w przyszłości ma tam powstać budynek wielorodzinny. A teren po rozbiórkach przy Słowiance będzie przeznaczony na poprawę zagospodarowania okolicy bloku.

To jednak pieśń przyszłości, samo jak zagospodarowanie gmachu dawnej fabryki. Jest on pod nadzorem konserwatora, choć wnętrze przebudowano dokumentnie na cele produkcyjne jeszcze za czasów Słowianki. Teraz – być może – przeznaczony będzie pod handel. Na razie właściciel uporządkował i zabezpieczył wnętrza.

- Obecnie trwają uzgodnienia z konserwatorem zabytków, jak ma wyglądać zagospodarowanie tej nieruchomości – mówił nam kilka miesięcy temu prezes firmy deweloperskiej Urbaniak Inwestycje Józef Urbaniak.

Zapewnił, że zabytkowy obiekt nie będzie zburzony. Nowe przeznaczenie budynków wymagać będzie również zmian w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, bo nadal – oczywiście na papierze - są one obiektami przemysłowymi.

Spółdzielcy wprowadzili się tu w 1959 roku. Kiedyś przy ulicy Kościuszki działał kinoteatr z restauracją. W XIX wieku należał on do Theodora Hense, mieściła się tu restauracja. Było też kino i sala balowa. Już w 1905 roku w przewodniku turystycznym obiekt był nazywany „kasyno Henses”. Zachowało się zdjęcie wnętrza kasyna Henses’a. Sala ze sceną, krzesła ze stolikami i wizerunki Mozarta i Schillera świadczą, że odbywały się tu imprezy, bale, koncerty i spektakle. W okresie międzywojennym działało tu także jedno z trzech szczecineckich kin.

Budynek wzniesiono pod koniec XIX wieku, później – już w okresie międzywojennym - dobudowano skrzydło od strony zachodniej. Jego właścicielem był początkowo wspomniany Theodor Hense, dyrygent. Potem nieruchomość przechodziła przez kilka rąk, by w roku 1924 ostatecznie trafić do Ernsta Bauera. Sala kinowa Kammer-Lichtspiele, bo taką nazwę nosiło kino w budynku Gesellschaftshaus Hense, początkowo miała 252 miejsca, a od roku 1937 roku już 277.

W roku 1928 przy nazwie kina pojawił się dopisek „und Freilichttheater”, co mogło by sugerować, że w pobliżu działała jakaś scena letnia lub amfiteatr. W czasach kina niemego projekcjom towarzyszyła muzyka, grana na żywo przez kilkuosobową orkiestrę.