Historia Sławna: 45 lat orkiestry dętej

W zebraniu organizacyjnym udział wzięli muzycy, którzy już wcześniej grali w zespołach dętych działających w przeszłości w Sławnie. Byli to: Michał Frankiewicz, Stanisław i Wacław Janczukowiczowie, Edward Janik, Beniamin Kasiak, Roman Mirowski, Stanisław Olszewski, Jan Adam, Andrzej i Stanisław Poprawscy, Alfons Sander, Józef Sieniatecki, Zygmunt Staśkiewicz, Wiesław Szanel, Franciszek Szraube, Bronisław Szumski, Edmund Zając. Dołączyli do mich: Edward Kowalewski, Andrzej Piątkowski, Jan Świderski i Andrzej Wiciński. W 1967 roku orkiestra liczyła już 25 osób.

Pierwsze próby odbywały się w budynku Miejskiej Rady Narodowej przy ulicy Wojska Polskiego, częściowo na instrumentach będących własnością muzyków. Po kilku miesiącach zespół przeniósł się do budynku Powiatowego Domu Kultury przy ulicy Cieszkowskiego.

Po kilku latach orkiestra wyremontowała budynek, w którym wcześniej mieściła się Straż Pożarna przy ulicy Basztowej. Do dziś jest on siedzibą zespołu.
Rozpoczęto też szkolenie młodzieży i zakupiono cześć nowych instrumentów za środki przyznane przez Ministerstwo Kultury i Sztuki.

Pierwszy koncert nowej orkiestry miał miejsce na akademii 7marca 1967 roku, z okazji jak wtedy mówiono, wyzwolenia Sławna. Od tego czasu zespół brał udział we wszystkich uroczystościach w mieście: capstrzykach, akademiach, koncertach w Domu Kultury i amfiteatrze, imprezach okolicznościowych i kościelnych.

Pierwszy festiwal
W 1969 roku z inicjatywy kapelmistrza orkiestry Stanisława Poprawskiego odbył się w Sławnie pierwszy Festiwal Orkiestr Dętych. W ciągu kilkudziesięciu lat uległ pewnym modyfikacjom, ale nieprzerwanie odbywa się wiosną każdego roku i sławieński zespół bierze w nim udział.

Orkiestra kilkakrotnie zdobywała główne nagrody Festiwalu - Złote i Srebrne Buławy, a także nagrodę za musztrę paradną - Szarfę Tamburmajora. Największe sukcesy zespołu to lata 70-te XX wieku. Wtedy to pięciokrotnie zdobył "Złotą Buławę" (1971, 1972, 1973, 1975, 1976) oraz sześciokrotnie "Srebrną Buławę" (1969, 1970,1974, 1977, 1978, 1979). Po raz siódmy orkiestra zdobyła Srebrną Buławę" w roku 1990. Zgodnie z regulaminem festiwalu po trzykrotnym zajęciu pierwszego lub drugiego miejsca buława przechodziła na własność orkiestry. Sławieński zespół zdobył "Złotą Buławę" na własność jeden raz i dwa razy "Srebrną Buławę".

Orkiestra koncertowała na wielu festiwalach w kraju, m. in. w Darłowie, Bydgoszczy, Łagowie, Koszalinie, Słupsku, Elblągu, Chodzieży, Starogardzie Gdańskim, Śremie, a także w Niemczech (Röbel, Müritz, Möllenbeck, Rinteln, Ribnitz - Daumgarten) i na Łotwie (Daugavpils).
Z jej inicjatywy w 1968 roku powstał obok domu kultury amfiteatr - miejsce, w którym corocznie odbywa się Festiwal Orkiestr Dętych. Obliczony był na 1500 osób.
W 1981 roku zespół przyjął imię Ziemi Sławieńskiej.

Instrumentarium przy Polanowskiej
Stanisław Poprawski - założyciel orkiestry prowadził ją z krótką przerwą - kiedy to zespół koncertował pod kierunkiem Ireneusza Pyrzewicza - do roku 2002. Od 2003 roku kieruje nią wychowanek Maciej Poprawski.

Obecnie zespół liczy około pół setki muzyków, w tym wiele dziewcząt. Aktualny zarząd wybrany na początku 2011 roku to: Jan Sadowski (prezes), Maciej Poprawski (kapelmistrz i wiceprezes), Robert i Edmund Rojewscy, Magdalena Kryszewska, Ryszard Graliński, Wojciech Ścigała i Mateusz Golec.
Warto dodać, że pasji muzycznej Stanisława Poprawskiego Sławno zawdzięcza nie tylko orkiestrę dętą im. Ziemi Sławieńskiej, Festiwal Orkiestr Dętych, ale także instrumentarium muzyczne, czyli zbiór instrumentów muzycznych , które - jak mówi twórca kolekcji - w większości, gdyby nie trafiły do mini muzeum zginęłyby bezpowrotnie, bo posiadaczom wydały się już niepotrzebne.

Instrumentarium na początku mieściło się w budynku po dawnej Straży Pożarnej , w którym miała siedzibę także orkiestra. Już w latach dwutysięcznych zostało przeniesione do prywatnego budynku przy ulicy Polanowskiej. Zbiór zawiera grubo ponad sto różnych instrumentów i sprzętów muzycznych.
Ekspozycja podzielona jest na cztery grupy. Pierwsza to - aerofony, czyli instrumenty w których źródłem dźwięku jest wibrator. W muzeum zobaczyć można w tej grupie puzony, trąbki, rogi, flety, klarnety, fujarki., saksofony, fisharmonie, dudy, ligwy.

Skrzypce z Pomiłowa
Druga grupa eksponowanych instrumentów, to chordofony. Znajdują się w niej instrumenty smyczkowe (jak skrzypce, altówki, wiolonczele, kontrabasy), szarpane (harfa, gitary, lutnia, cytra, klawesyn, mandolina, banjo) i uderzane (fortepian, pianino, cymbały).

Wśród skrzypiec znajdują się tu dwa egzemplarze wyprodukowane przez Stefana Ciecieląga, mieszkańca pobliskiej Sławna wsi Pomiłowo. Sprowadził się tu w 1949, jako repatriant z Francji, gdzie nabył umiejętność budowy tego instrumentu. Zbudował ponad 200 skrzypiec.
Trzecia grupa to membranofony, czyli instrumenty perkusyjne, w których źródłem dźwięku jest uderzenie w membranę (bębny, kotły, tamburyny). I wreszcie grupę czwartą stanowią idiofony, czyli instrumenty perkusyjne, w których dźwięk powstaje przez drganie całego instrumentu (gong, talerze, kastaniety, ksylofony).

Wśród zbiorów Stanisława Poprawskiego znajduje się również około czterdziestu dzwonków, które przez wiele lat towarzyszyły człowiekowi w różnych czynnościach, a dziś w większości wyparte zostały przez technikę oraz nieliczne urządzenia służące do mechanicznego odtwarzania muzyki (gramofon, adapter). Zbiór jest ciągle uzupełniany.